Waarom je partner jou niet aan KAN voelen

Misschien herken je het wel: je wilt dat je partner je aanvoelt en het liefst op elk moment. Want hij/zij staat toch dichtbij je en als partner zou je dat toch gewoon moeten weten? Want anders klopt er iets niet… Dan zit de relatie niet goed, want in een goed relatie zou dit écht zo gaan. Toch??!

In de tijd dat ik twijfelde had ik zo vaak dit soort gedachten. Arjen moet me toch gewoon aan kunnen voelen en precies weten wat hij tegen me zou moeten zeggen of wat hij zou moeten doen. Want dat is échte liefde.

Codependency: euh... what?

Waar ik achter ben gekomen, is dat dit alles eigenlijk een patroon was wat heel erg met mijn opvoeding te maken had. Het heeft ook een beetje een fancy naam, namelijk: ‘codependency’. Dat betekent dat je eigenlijk heel erg bezig bent met anticiperen op de behoefte van anderen en dat je als het ware hebt geleerd dat als iemand een emotie voelt, bijvoorbeeld woede of verdriet, dat dit jouw verantwoordelijkheid of schuld is. En daar komt al meteen veel schuldgevoel bij kijken.

Codependency ontwikkelt zich vaak door dingen in je jeugd (zoals met veel andere zaken!). Het kan bijvoorbeeld al komen doordat ouders/verzorgers tegen je hebben gezegd: ‘Jij maakt me verdrietig’. Daardoor leer je dat jij de oorzaak bent van het gevoel van iemand anders. Ik vermoed dat een hele grote groep mensen dit mee heeft gekregen in hun jeugd. En daarom leven we in zo’n ontzettend boeiende tijd omdat dit nu allemaal tegen het licht wordt gehouden en het helder wordt dat dit niet het beste is voor kinderen.

Mijn ouders zijn fantastisch, zijn heel erg lief, ontzettend betrokken, hebben altijd alles voor me gedaan en het beste met me voorgehad. Maar natuurlijk hebben zij ook hun geschiedenis en zijn een ‘product’ van hun opvoeding enzovoort, dat wordt gewoon doorgegeven in de lijn van generaties.

We worden beïnvloed door hoe de relatie met onze ouders is. En dat komt vaak ook terug in een romantische relatie, veel meer dan binnen vriendschappen, veel meer dan bij wat dan ook eigenlijk. Sowieso omdat er vaak dat romantische beeld is van dat een partner je komt redden.

Een relatie is eigenlijk heel erg een spiegel van hoe de relatie mét je ouders was en ook hoe de relatie tússen je ouders was. En dat komt op allerlei manieren en in allerlei lagen terug.

Verantwoordelijkheid nemen voor een gevoel: hoe zit dat?

Jij wil graag gered worden door je partner. Je wil graag dat hij/zij je aanvoelt en dat hij/zij precies weet wat je nodig hebt. Dat betekent dat je waarschijnlijk ook de andere kant daarvan hebt, namelijk dat je misschien onbewust het gevoel hebt dat jij verantwoordelijk bent voor de gevoelens/behoeften van anderen. En dat het jouw taak is om aan te voelen wat mensen nodig hebben en dingen voor te zijn en te voorkomen.

Als je heel erg de neiging hebt of de overtuiging hebt dat jij moet aanvoelen wat een ander nodig heeft, dan kan je de hele tijd een schuldgevoel hebben omdat je niet genoeg doet. Je vindt dat je niet genoeg doet. Je moet eigenlijk de wereld redden voor jouw gevoel. En dat is gevaarlijk, omdat je eigenlijk daarmee zegt dat mensen geen verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen gevoel. Wat ten eerste absoluut niet waar is. En ten tweede: het is op een bepaalde manier ook niet helemaal respectvol omdat je de ander diskwalificeert/zwakker maakt. Natuurlijk is dit niet op deze manier bedoeld, I know 😉

Om er even een heel ander perspectief aan te geven: je denkt dat je het doet uit liefde, iemand aanvoelen en helpen. Maar niemand heeft er wat aan eigenlijk... Jij voelt je schuldig want het is superzwaar en vermoeiend om dit allemaal op je schouders te voelen. Maar die ander, die is ook echt sterker dan je denkt. En die is helemaal verantwoordelijk voor zijn of haar eigen gevoelens en het aangeven van eigen grenzen.

Je neemt te weinig ruimte in omdat je hebt geleerd dat als jij ruimte inneemt, dat ‘iets’ doet met andere mensen. Als we onszelf zijn, dan zal dat andere mensen triggeren. Newsflash: je kan ook anderen triggeren als je niet jezelf bent. Dus je kan maar beter gewoon wel jezelf zijn 😉 en je niet inhouden.

Ik herken heel erg dat bij deelnemers aan mijn programma’s die het idee hebben dat ze iedereen moeten aanvoelen en niet genoeg zijn en niet genoeg doen, dat ze ook geen plek in durven nemen. Want ze moeten de hele tijd rekening houden met alles en iedereen. En iedereen heeft andere behoeften, andere wensen en heeft een ander beeld van jou. Wat je dan doet is jezelf steeds kleiner maken, zodat je helemaal niemand meer in de weg zit. Maar waar ben jij dan..?

Je mag ruimte innemen

Jij mag hier zijn. Het is de bedoeling dat jij hier bent. Het is de bedoeling dat jij ruimte inneemt. Wat dat ook maar doet met anderen, ook al zijn het je ouders, je beste vrienden, je partner, je broers- of zussen: dat is echt hun stuk.

Gevoelens zijn een eigen verantwoordelijkheid. Dat betekent niet dat je geen gesprek kan hebben over wat dingen met je doen en samen te zoeken naar een harmonieuze manier om met elkaar om te gaan. Natuurlijk. Maar het betekent ook niet dat jij moet aanvoelen wat andere mensen misschien gaan voelen als jij je anders gaat gedragen of als jij meer ruimte in gaat nemen.

Jij mag gewoon ruimte innemen in de wereld.
Dat is echt OK.
Ook al vinden anderen daar wat van.
Ook al doet dat iets met anderen.

Het kan een proces zijn. Het kan ook pijn doen als je het ziet bij een ander. Vroeger zou ik me dan ook direct weer aanpassen. Maar ik weet nu: dit ligt niet aan mij, ik ben niet slecht, ik hoef me hier niet schuldig over te voelen. Het is gezond om hierin een grens aan te geven en het is niet gezond om me de hele tijd aan te passen. Uiteindelijk ook niet voor de ander.

Het kan gebeuren dat het wennen is voor een ander omdat je hen laat zien dat ze zelf de emotionele verantwoordelijkheid mogen dragen.

Weet dat als je van je partner verwacht dat hij/zij jou aanvoelt: dat kan je niet van hem/haar vragen. Dat is niet wat leidt tot meer liefde en meer geluk. En het is een signaal dat jij ook de verantwoordelijkheid op je hebt genomen om anderen aan te voelen.

Als je je partner daarvan vrijstelt, kan je jezelf daar ook van vrijstellen.
Als jij ziet dat jij verantwoordelijkheid kan nemen voor jouw gevoelens, dan weet je ook dat je dat niet meer voor anderen hoeft te doen.

Onthoud daarbij: je bent zoveel krachtiger dan je denkt! En… je mag je goed voelen, ook als anderen zich niet goed voelen.

Heel veel liefs!

Paulien